Istotą Apostolatu Margaretek jest codzienna modlitwa za konkretnych kapłanów, jako odpowiedź na prośbę Maryi Królowej Pokoju.

Oto fragment Orędzia Matki Bożej z Medziugorja:

„Powiedzcie moim drogim kapłanom, moim drogim synom,

że muszą mocniej wierzyć!

Muszą chronić wiarę Kościoła”

„Powiedzcie moim drogim kapłanom,

aby modlili się na różańcu!

Aby każdego dnia modlili się na różańcu”

Powstanie Ruchu Margerytek

Margaret O'Donnell pochodziła z Aylmer, Quebec Kanada. W wieku 13 lat, w sierpniu 1951 roku, zaraziła się choroba Heine-Medina podczas spotkania rodzinnego. Zawieziono ją do szpitala w Ottawie, potem do Montrealu. Po trzech miesiącach leczenia, wróciła do domu, ale była całkowicie sparaliżowana, mogła poruszać tylko głową. Margaret szybko zrozumiała, że ta choroba była jej powołaniem, tak jak dla innych małżeństwo, kapłaństwo lub życie zakonne. Zaczęła więc poświęcać swoje cierpienie modląc się za swoją parafię, proboszcza, Kapłanów, we wszystkich intencjach, które jej powierzano. Z każdym dniem, zwiększała się liczba Kapłanów odwiedzających Margaret i proszących ją o tę formę modlitwy. Przyjmowała czasem 20 osób dziennie. Wielu Kapłanów podnosiła na duchu swoją modlitwą, wielu pomogła swoim cierpieniem. Margaret zmarła w Wielki Piątek, w wieku 40 lat.

Pani Louise Ward znała Margaret osobiście i w sierpniu 1981 roku, w Aylmer, założyła Ruch Margerytek, którego inspiracją było życie i modlitwa Margaret O'Donnell.

Ruch Margerytek jest najbardziej znany w Kanadzie, gdzie został zaakceptowany przez Biskupów diecezjalnych i w każdej diecezji jest zarejestrowanych po kilkaset Margerytek. Idea wspomagania duchowego Osób zakonnych i Kapłanów rozprzestrzenia się na cały świat.

Celem Ruchu Margerytek jest:

1. modlitwa o łączność Kapłanów ze swoimi Biskupami i i ze Stolicą Apostolską,
2. modlitwa za Ojca świętego i całą wspólnotę Kościoła,
3. uczulenie wiernych na potrzebę współpracy z Kapłanami,
4. modlitwa o powołania kapłańskie i wspomaganie osób przygotowujących się do kapłaństwa lub życia zakonnego.

Margerytki otaczają duchową opieką Osobę duchowną poprzez:

1. modlitwę o świętość Kapłanów i osób zakonnych,
2. poświęcanie za Kapłanów swojego cierpienia,
3. ofiarowanie im daru dnia przez całe życie.

W Ruchu Margerytek wszystko ma być proste i szczere: osoba świadomie zaangażowana w tę formę opieki duchowej, ofiarowuje w ciągu swego życia jeden dzień w tygodniu w intencji wybranego Kapłana albo Siostry zakonnej, pamiętając w szczególny sposób o rocznicy święceń kapłańskich czy ślubów zakonnych.

Biały kwiatuszek o siedmiu płatkach wyrażający prostotę, jedność i pragnienie ofiarowania - został wybrany jako symbol pomocy duchowej kapłanom i osobom zakonnym.

Siedem płatków kwiatuszka margerytki symbolizuje dni tygodnia. Siedem osób połączonych ofiarowywaniem dnia za Kapłana czy Siostrę zakonną, wybiera formę modlitwy, która im najbardziej odpowiada i kontynuuje ją przez całe swoje życie. Niektóre osoby decydują się na ofiarowanie wszystkich swoich dni za jedną Osobę duchowną, na przykład za kogoś z rodziny. Możemy też obdarować Kapłana kilkoma Margerytkami. Osoba tworząca Margerytkę wybiera czwartek, dzień poświęcony kapłaństwu i pamięta o rocznicy święceń Kapłana, którym się opiekuje.

Do rozpoczęcia Margerytki wystarczy pragnienie jednej osoby, która zna Kapłana czy Osobę zakonną, za którą chciałaby się modlić. Osoba ta zaczyna poświęcać czwartek i modli się o inne osoby, które dopełniłyby Margerytkę.

Powinna pytać osoby ze swojego otoczenia, przedstawiając im idee pomocy duchowej Kapłanom.

Czasami zdarza się, że Margerytka powstanie bardzo szybko, ale w innych wypadkach ułożyć ją jest bardzo trudno i wymaga to wiele cierpliwości i modlitwy.

Kiedy już zebraliśmy siedem osób, wpisują się one na kartce, informują o darze Osobę duchowną, dla której przeznaczona jest Margerytka, i wręczają ją Kapłanowi, w wybranym przez niego czasie, zapewniając o swojej pamięci w modlitwie.

Wskazane jest, aby zawiadomić przełożonych Osoby duchownej o darze, który otrzymała.

Fundament Ruchu Margerytek

Ruch Margerytek jest odpowiedzią na oficjalne nauczanie Kościoła, zapisane w papieskich encyklikach skierowanych do kapłanów i osób zakonnych.

Kapłaństwo jest darem, który wywiera wpływ na życie każdego katolika. To dzięki darowi święceń kapłańskich możemy przyjmować Chleb Życia. To za pośrednictwem Kapłana przyjmujemy sakramenty namaszczenia chorych i pojednania. Kapłan jest przy nas, gdy opłakujemy naszych bliskich, jest z nami w czasie ślubu, kiedy przepełnieni jesteśmy radością i nadzieją, jest z nami w czasie naszej pierwszej komunii świętej.

Sakrament kapłaństwa dotyka życia każdego z nas. Proboszcz modli się codziennie za wszystkich mieszkańców swojej parafii: o nawrócenie grzeszników, o pojednanie z Bogiem tych, którzy opuścili wspólnotę wierzących. Kapłan przewodniczy modlitwie o pokój, modlitwie za ubogich i cierpiących.

Kapłaństwo jest szczególnym darem Boga, który w swojej miłości i wierności obdarza dusze powołaniem i doprowadza ją do przyjęcia święceń kapłańskich. Zadaniem osób świeckich jest modlitwa za Kapłanów, miłość i szacunek dla sakramentu kapłaństwa. Ataki kierowane przeciw kapłaństwu są atakami skierowanymi przeciwko nam wszystkim jako katolikom.

Tam, gdzie dar kapłaństwa nie będzie ceniony, gdzie zostanie ono zaatakowane, a katolicy nie będą tego ataku odpierać, kapłaństwo zacznie z wolna zamierać. Będzie zamierać nie dlatego, że dar nie został od Boga udzielony, ale dlatego, że go nie przyjęliśmy, że nie umiemy go pielęgnować